شاعر که می‌شوی

دلت لک می‌زند

برایِ بیت بیتِ شعر

برایِ واو به واوِ واژه

برایِ حرف به حرفِ حروف

برایِ سطر به سطرِ سخن

برایِ کلمه به کلمهٔ کلام

شب بیداری می‌کشی

استخوان لایِ زخم می‌گذاری

دودِ چراغ می‌خوری

شمع و 

شب‌پره و

شب بو را

به چهارسوقِ اتاقت دعوت می‌کنی

قلم به دستِ دوستی می‌گیری

سپیدیِ کاغذ را 

با حسرت نقاشی می‌کنی

مرکب را

جایِ قطره قطره‌هایِ اشک

دانه دانه

شمارش می‌کنی

آهی می‌کشی

وَ هی خط خطی می‌کنی

ندانسته‌هایت را

نا گفته‌هایت را

شاید و باید و امّا و اگر را

به حجمِ منطقِ منطقهٔ اتاقت

نگاه می‌کنی

اوراقِ دور از جانِ شما

رویم به دیوار

نمور می‌بینی

به حنجرهّ پنجره‌ها 

سرک می‌کشی

سوگِ شیشه‌های جوان مرگ شده

وَ شکسته به سنگ می‌بینی

به دروازهٔ بی عابرِ در می‌رسی

از شمارشِ ردِّپایِ هیچکسِ نگذشته از آن

شوکه می‌شوی

وَ شعر نمی‌آید که نمی‌آید!

خوابت می‌گیرد

خمیازه‌ات را باور می‌کنی

امّا به یکباره

به یادِ شمعدانیِ پشتِ پنجره

دوباره بیدار می‌شوی

لهجهٔ دل به سر سلامتی‌اش می‌بَری

وَ تا می‌آیی بگویی: 

سلام

با لبخندی می‌گوید: 

هان! شاعرجان 

سلام

شعرِ تازه‌ای گفته‌ای؟ 

مبارک است

برگهایش را می‌بوسی

وَ می‌گویی: 

شمعدانی گُل کردنِ نگاهِ تو هم مبارک

وَ هر دو 

تا خدا می‌خندید

وَ این می‌شود که

فردا 

آنگاه که تو می‌آیی

نه از سایه‌ام حتّی خبری می‌بینی

نه از قلم اثری

وَ نه از مرکب و کاغذ نشانی

وَ نه از شمعدانیِ پشتِ پنجره حضوری

بــــــاد ما را با خود بُرد...

سیدمحمدرضالاهیجی

۹۰/۹/۱۲