یار پر چونه ی من تا به سحر فک می زد

یار پر چونه ی من، تا به سحر فک می زد

سخنش سرد ، که گوشم همه برفک می زد

سارق راحتی و خواب من بیچـــــاره

فارغ البال ، به بالین من ایســـــتک می زد

چشم من خسته شد از بازی ایام ، ولی

او بر این بازی بی حاشیه چشمـک می زد

خاطرم نیست کجای غزل خــود بودم

با تکـانی ، به سـپاه غزلم تک می زد

گفتم ای شوخ ، بیا و کرمی کن بگــذر

خنده ای کرد، سپس گاز به پشمک می زد!

با یقین ، گفتمش ای ، پرده در خــلوت من!

غرق شک کرد مرا ، چون که دم از شک می زد

با همه آنچه که آموخـــته بودم ز جـــفا

سخنم تلخ ، ولیکن جگرش لک می زد

هر چــه با تلخ زبانی به سَــرَش داد زدم

وصله ای ، بین من و شاخه ی میخک می زد

مصطفی معارف 15/8/90  کرج