راهم در انتهاست وَ آغاز مي كنم
راهي براي رفتنِ خود ساز مي كنم
اوراق خاطرات لگد خورده را چنين
با چشم هاي خيس دلم، باز مي كنم
برعكسِ عُرفِ رايجِ حق السكوت ها
با لرزش صداي خود، آواز مي كنم...
ساعت براي ثانيه ها چانه مي زند
ده ثانيه سقوط،درِ خانه مي زند
اين لحظه ها ، به طول زماني نجومي است
آغاز ماجراي عزاي عمومي است
دارم پياده سمت شما راه مي روم
با يك دل شكسته و جانكاه مي روم
شايد كه زير خاكِ همين راه، مانده ايد
شايد اجل رسيده و ناگاه مانده ايد
جايي نمانده است بگردم ، كجا روم؟
اين دردِ بي نشانِ دلم را كجا برم؟
نايي نمانده ، داد زند طفل زلزله
در سوگ دردناك غم و درد و فاصله
فكر غذا و آب ندارد ، پدر كجاست؟
اين خانه را ستون و گذرگاه و در كجاست؟
اين مثنوي بس است، دلم داد مي زند
خود را به قلب خانه ي فرهاد مي زند
دلشوره هاي مادرِ گم كرده، ماتم است
صد مرثيه بخوانم اگر، باز هم كم است
آهسته تر نَقَب بزن ، شايد که زنده است!
طفلي هنوز گرم گل و شیر و خنده است! ...
دارم پياده سمت شما راه مي روم
شايد كه زير خاكِ همين راه، مانده ايد
جايي نمانده است امان از غروبِ سرد
در زير خاك و خشت و گذرگاه مانده ايد
نايي نمانده ، داد زند طفل زلزله
چشم انتظار صبح سحرگاه مانده ايد
در سوگ دردناك غم و زير خاكها
اما هنوز منتطر راه مانده ايد!