به عشق روی ماهت نازنینا چون که بستم دل

زهر چه غیر روی توســت باورکن گسستم دل

خدا را بـــا من بیچـــــاره از این پس مدارا کن

ربودی چـــون به افسـون نگاه خود زدستم دل

چرا پس اینچنین همواره من بی خویش از خویشم

نباشد گر کــه سر مســت از می ناب الستم دل

جفاها کرده ای بامن ، نه رسم عشق باشد این

مگر با عشوه هـای ناب خـــود آری بدستم دل

مپرس ازکیش و آئینم ،مگو که کیست معبودم

توچون سُکنی گزیدی دردلـم من می پرستم دل

خدا داند کـه آنــی هم نخـواهـــم زنده ماندن را

نه فارغ گر زهـرچه هست غیرازدوســـــت استم دل

فـلاح و رستگاری نیست جز درعشق می دانم

مگر باعشق من ازقیـــــد غیر او نرســتم ؟ دل

بحال مستی ات مستم نخـواهی دیدشکّی نیست

به هشیــاری نمی بینـــــی اگر امروز مستم دل

گذشت ایّام دردا ، مـن دریغ اکنون از این دارم

که گاهی کاش مانند تو من هم می شکستم دل