((   نجوا   ))

گل  می كند  در  هر  چمن ، انديشه ی والای  او

هردل به عشقی آ تشين ، دارد به سر سودای او

هــرآفتــاب ِ  صبحدم ، در گردش نور و  كـرم

رونــق پــذيرد  بيش و كم ،   از پر تو ِ پيدای او

روح  بهاران  در تنش  , سبز از صفا  پيـراهنش

از خار خالي گلشنش ، خوشتر زگل سيمــای او

ای دل به عشق مصطفی ، از شعر شوری كن به پا

تا   ديده   گردد  آشنا ،   با   دامن  شيدای  او

خيرالبشر ختم  ِ رسل  ،   نور ِنبــوت ، عقل  كل

هــم راح گل ، هــم روح گل ، انـديشه ي والای او

خـلق ِ عظيمش  را  نگر ،  ايزد  ستـايـد  بـا هنـر

از قول  ِ قرآن  بيشتر ، روشن  شـود معنـای ، او

آدم ازو  جويد  اثــر  ،  نــوحش گدايی  پشت در

مــوسی عصـايش جلوه گر ، از جلوه ی ايمای او

يك روز آمــد  در جهـان ، الله و اكبـــر بــر زبان

گرديــد در طول زمان ، دنيا   پـر از غو غاي او

گر  بنگری  با  جستجو ،  بی شبهـه و بی گفتگو

مــريم فقط  يك تار مـو ، از طــره ي  زهرای او

گيتی ز عشقش مشتعل ، چرخ از بلنــدايش خجل

دنيا  همه  گرديده  دل  ،  بـا  عشق روح افزای او

هر چارده بيت غزل ،  شهـلا و شيرين چون عسل

دارند    نقشی در  مثـل  ،  از  لـؤ لـؤ ی  لا لای او

"نجو"ا به  تعبير بيـان  ، هر چند می كوشد زجان

ترسم  نيارد بـر زبان ،  يـك  قطـره از در يـای او 

                                 محمد روحانی ( نجوا کاشانی )