بیـــا بیــــا بیـــــا بیـــــا , بیـــــا دمی کنــار من

بیـــا ببــین چگونه است بی تــــو حال زار من

بیا که بی تـــــو رنگ من کشیده رخت از رخم

بیا که با تو می دهـــــد شکـــوفه شاخسار من

بیا که بی تـــــو نیســت دل مگر وبال سینه ام

بیا که بی تو نیست سر مگـر به روی دار من

بیــا کـــــه بوم آشیـــــانه کـــــرده در دلــــم بیا

بیـا کـه پر کشیـــــده , پر پرنـــــده ی قرار من

بیا که بیخـــود از خودم , توئی تو آرزوی من

بیا که شـــــوق سرکشـــــت ربـوده اختیار من

بیـا که خانـــــه کرده در دلم غـــــم از فراق تو

در آورَد دمـار مـــــن , غمـــــت ز روزگار من

بیــا که نوشـــــداروئی , بیـــــا که نیـــم بسملم

بیــــا فــرا رســـــیده بی تو,  حال احتضار من

بیــا که من وجـــــود خود , کـــنم نثار مقـدمت

 تو هـم کـــــنی عــزیز دل کرشمه ای نثار من

بیا که بی توشعرمن , خمیرمایه اش غم است

بیا قصـــیده شـــــد , غزل ز اوج اضطرار من

به موسمی که گـــُـل کند , کرشمه های جانفزا

برای بلبل آنچنـــــان , که هســـــت انتظار من

تو آن کرشمه را کنـــــی برای من , کزان زنی

رقیـب را به جــــان شرر , بیا تو ای نگار من

بیـا ببین چگـــــونه است بی تو حـــال زار من

بیـــا بیــــا بیـــــا بیـــــا , بیـــــا دمی کنــار من

بگردم ار زشوق وصـلت ای صنــم به دور تو

« قمر» چه نیک آمـده است , نام مستعار من