{{ بخشی از مثنوی کربلا}}

سرور آزادگان نور دو عین
آن ذبیح کربلا یعنی حسین.

آخرین حجت زاصحاب کسا
  پـنـجـمـین  آلالـــۀ  آل عبا

گشت سکاندار کشتی نجات
ناجی گاه حیات و هم ممات

لیک ای اگه دلان .دنیای دون
گربـیافتد دست نا  اهل زبون

بگذرد بـیــدادها از حــدّ خویش
خیل مظلومان وقلب ریش ریش

دور ا فتا ده به دست بولعین
دشـمـن دین خــدا مسند نشین

کینه بدر واحد را بـــسته اند 
بر فراز منبرش  بنشسته اند.

ریشه این ظلم گر جویا شوید
ازسقیفه نطفه اش نقش آفـرید

ای قلم بس کن حیا را پیشه کن
ظلم تا عـرش آمـده اندیـشه کن

شرم کن اوراق و دفتر واگذار
حُـرمت آلُ الَـهی را پـاس دار

دفترو چشم قلم در اشک و خون.
از غـم جـانکاه  و انـدوه فـزون

اشک خون میریزد از چشم قلم
می زنـد از جـانـب زهـرا رقـم

پس که گوید از دوعین فاطمه
از حـسـن هـم ازحسین فاطمه

ازحـسـین آن شـافـع روز جزا
  سر بدار  تشنــۀ کرب و بلا

آن عزیز فاطمه مـعـنـای عشق
کربلا دارد به سر سودای عشق

تـا یـزیـد از آن امــام عـارفـان
بیعتش را خواست تا سازد عیان

مصلحت آن دید تا هجرت کند
بـیـعـت از جـّـد نکوسیرت کند

شد زیثرب جانب کعبه روان
تا به مظلومان دهد درس عیان.

ناگـهـان  آمـد  نـــدایی از خفا
خیز و بگذر از حجِ بـیت خدا

کعبه عشق تو ای سرباز عشق
کـربلا بـاشد بخوان آواز عشق

زمـزم حـج تـو نـهـر علقم است
جامه ات امروز احرام غم است

ای مسافر ای به خلقت برترین
حج دیگر را به از این برگزین

آن ولـی و سـیـد و سـالار  دیـن
عـتـرت  پـیـغـمـبـرو فخر زمین

مـاهـی افـتـاده در دشـت  بــلا
با نوایی دلــنـشـیـن در  نـیـنوا

می سراید روز عاشورا غزل *
آن امـانـت دار  اسـرار  ازل

خون من گرناجی دین من است
سـربـداری راز آیـیـن من است.

دین جــّـدَم تا  بـمـانــد  پـایـدار 
سـربـه نـیـزه می نمایم بی قرار

اینک ای شمشیرهای خشم وکین
خـون وسـرآمـاده  احـیـای  دیـن

یاراسـمـاعیل  و یحیی  و مسیح
یارما شد خوش بود  باشم ذبیح

با قـیامـم مرگ راآسـان کــنـم
همچو یحیی آسمان گریان کنم

می دهـم  تـاریـخ را درس وفـا
پیش جـانـان مـی دهم سر ازقفا

گرچه اینک بیکس و یاور مـنم
دادگاه  عــدل  را  داور  مــنــم

پاره تـن  آخـریـن حـُجَـّـت زدین
می سـتـانـد انـتـقـام از مـشـرکین

شیعیانم  بـگذرنـد ازجـان  و تـن
یاد من باشند و گویند این  سـخن

تا قیـامـت این شـعار امـت  است
وردشـان هـیهـات مِـنَّ الـذَّله است.

*اِن کانََ دینِ مُحَمَّدٍ لَم یَستَقِم اِلَّا بقَتَلی فَیاسُیوف خُذَینی