هنوز می شود از عطر استخوان هایت
به ناکجای جنون های بی کرانه رسید
و حاجیانه طوافی به دور تابوتت
ازین هبوط، به مَاوای آشیانه رسید
به یُمن این تنِ بی سر، و این حضور قشنگ
به طرز معجزه، حتی به آستانه رسید
کنار هور و هویزه، شلمچه را فهمید
به کوههای سرافراز سمتِ بانه رسید
کنارِ مادرِ چشم انتظار بنشینی
به لحظه های خوشِ زلفِ یار و شانه رسید
هنوز می شود از غربتی که آوردی
به فهمِ مشترکی از غم زمانه رسید
 چه فرق می کند اکنون که چند تکه شدی!
همین بس است که عطر خوشت به خانه رسید.