ای به شمـــیم زلف تو شیفتـــه و دچار گل

عشـوه کنی تو می کشد از ته دل هوار گل

رُفتـه غبار راه را شبنـــم و بی شکیب من

تا که کنــد وجود خود در قدمـــــت نثار گل

جاذبـه ی وقـــــار تو روح دمـیــد بر چمن

خواند قناری ازشعـف:عشوه بخر بیار گل

ســوزنهانی عطش دست کشیدهیچ ازاو ؟

تا نگرفـــت از لبـــــت بوسـه ای آبدار گل

مرکز ثقــل اعتــنا ، محو توأند جمله چون

پس چه کنـد چو آمدی گر نکشد کنار گل ؟

غرق تحیّرم از آن ای نفســـت نــوای جان

مانده چه بی حضـور تو درتب ازدهــار گل

طلعت تو بهار را هــــدیه کنـــد به عاشقان

بهره مگــر بدون تو می برد از بهار گل ؟

تا نرســــد گزندی از آفــت چشــم بد تو را

      زمزمه کـرد با خودش تُرکِ دلم چهار قل