می شکســــت آئینـــــه امّـــا صد برابر می شدی

کیمـــیا بودی از آن پس کیمیـــــاتر می شـــــدی

در شگفتی زین که سر تا پاست چشم آئینه وای

هـــــر زمـان با او تو سر تا پا برابر می شدی ؟

اعتـــــنا بر خـــــود نبودت کاشـــــکی چون آینه

تا تـــــو هم رشــــک دل هر ذرّه پرور می شدی

ساده بـــــودم دیده بــــودم در تو چون پیچیدگی

با دلـــــم گفتــــم چرا چون غنچه پرپر می شدی

با فریـــــب چشـــــم هـــــایت دل ربـودی از کفم

گفتــــم ای دل پیش از اینها کاش کفتر می شدی

بر تنت می خورد اگر با اشک و آه اکسیر عشق

پیش ازاینها مس نبودی بیش ازاین زرمی شدی

کاشکی آئینـــــه هم ماننـــــد من مــــی باخت دل

شک نمی کـــــردی به آهــم غرق باور می شدی

می شکســــت آئینـــــه امّـــا صد برابر می شدی

کیمـــیا بودی از آن پس کیمیـــــاتر می شـــــدی