نوبت به سخنراني وزير آموزش و پرورش رسيد و خانم "حميده كهورو" كه زني فوق سنگين بود به زحمت خودش را به پشت تريبون رساند و ضمن تجليل از زبان فارسي خبري را اعلام كرد كه براي همه فارسي زبانان مايه مباهات شد. ايشان اعلام كرد كه به افتخار ورود اين هيات ادبي به پاكستان پس از سي سال از ابتداي شروع سال تحصيلي جديد زبان شيرين فارسي در مدارس پاكستان تدريس خواهد شد.( اين خبر را سريع به ايران ميل زديم و در روزنامه جام جم 31 ارديبهشت چاپ شد.)

همه از شنيدن اين خبر شوكه شدند و نميدانستيم چطور براي ايشان ابراز احساسات كنيم. بعد از سخنراني ايشان منوري و محدثي و بيگي شعر خواندند و بعد نوبت به اهداي هدايا به ما رسيد كه يكي يكي ما را صدا مي زدند و آقاي پرفسور صديقي به گردن هر کدام از ما يك شال گردن بسيار بزرگ كه طولش حدود 6 متر و عرضش هم بيش از يك متر بود  آويخت. بعد هم يك كلاه بسيار زيبا سرمان گذاشت و يك لوح كوچك به دستمان داد. مراسم زيبايي بود. بيگي ولي مطابق معمول يك سري از "حماسه هاي هميشه"  و يك نوار "غريبانه" به خانم وزير اهدا كرد...

برنامه كه به آخر رسيد با سمبوسه و يكي دو جور شيريني از ما پذيرايي شد. در حين پذيرايي برخي از شعراي كراچي از دوستان آدرس و شماره تلفن مي گرفتند در اين خصوص بازار بيگي و آقاي محبت از بقيه بيشتر گرم بود!!!

 كل كل هاي من و هادي منوري ادامه داشت. هادي مدعي بود (البته از زبان قزوه) كه هر 20 سال يكبار مقام استادي اهدا ميشود و من بايد 20 ديگر صبر كنم. من هم ادعا مي كردم كه 20 سال پيش به اين مقام رسيده ام. ... اين قضيه بين من و ايشان به هر مناسبتي پيش كشيده مي شد.

هنوز هوا روشن بود كه از آن هتل زيبا خارج شديم و به طرف هتل ديگري كه براي شام مهمان يكي از شعراي كراچي بوديم حركت كرديم.