تقدیم به دختران گل ایرانی و البته دختر زیبای خودم (((مها))) 

دختری دارم رخش ماه و نگاهش نسترن
 خوش کلام و نیک رو چون گل میان صد چمن
 
طفل من رویش پُراز نور و صدایش آبشار
موج گیسویش اصیل و برق چشمانش نگار
 
خوش قد و بالاست این زیباترین صنع جهان
آه، مژگانش بلند است و سرایش کهکشان
 
گونه های دخت من آکنده از رنگ انار
ماه مُلک آسمان ، بر مرکب جانان سوار
 
دخترم در واژه هایش حس خوب زندگی
درتمام روزها فکرش فقط بالندگی
 
در نگاه دخترم امّید چشمک می زند
روی ایوان فلک خورشید حظّش می برد
 
خواب وقتی روی پلک دخترم سُر می خورد
ماه بوی خواب او را تا ثریا می بَرَد
 
باز لالایی من موسیقی سیّال او
می رود اینک فرشته تا خدا با بال او
 
یک دل کوچک میان سینه اش پاک و سپید
کل دنیا اینچنین ماهی به عمرش هم ندید
 
دخترم قد می کشد من منتها فرتوت تر
از تجلی نگاهش آسمان مبهوت تر
 
صبح ها تا چشم من روی رخش وا می شود
گوییا ناز همه گلها هویدا می شود
 
چال می گردد لُپش هنگام خندیدن چه ناز
می تراود چشمه از زیبایی این دلنواز
 
رب اعلی خود به خود احسنت گفت از خلقتش
بهره برد هنگام خلقت از تمام دقتش
 
او نباشد قلب من در سینه ویران می شود
چشم من با دیدن رویش چه حیران می شود
 
خلقت ناز خدا یک اتفاق خوب بود
مخمل رویش لطیف و جنسش از مرغوب بود
 
این یگانه گوهری در اختیار ما شده
او نگین آسمانی که به شب به پیدا شده
 
دخترم برق نگاهش نور را مدهوش کرد
او چراغ نا امیدی را به دنیای دلم خاموش کرد
 
ده بهار دلکش و زیباست او پیش من است
او همان آرامش و حس قشنگ بودن است
 

                                                                                             (نیلوفر)