عینک بزن به دیده ی نا باوری مرا

می بینی ام که می گذری سرسری مرا!؟

مثل فسیل نسل شهیدان منقرض

در موزه ها بنا شده که بنگری مرا

خانه نشین زخم نگاه ترحّمم

ترکش نکرده است فقط بستری را

خون می خورم که نان تملّق نمی خورم

عادت نداده جنگ به تن پروری مرا

ای شهر، من به چشم تو اخراجی ام فقط

از فیلم های "ده نمکی"می خری مرا

تندیس جشنواره ی جانباز نیستم

با آبروی جبهه کجا می بری مرا؟

مربع

شهری است خوب و بد، اخوی های ناتنی

که مادر شماست و نامادری مرا

عمری مگر که خط مقدم نبوده ام؟

حالا نشانده اید چرا آخری مرا !؟

من دور ریز سفره ی جنگم برایتان

ای مرگ- آی ای "نمکی"- می خری مرا؟