خو کرده ام

به آسمانی که ستاره هایش

یکی یکی کبود می شوندو

از شاخه می افتند

پشت پنجره ای پشت به دنیا،

 ایستاده ای

با قلبی شهید

پرنده ای در گلویت

 آوازمی خواند

ترانه ای سوخته را...

به پنجره

به جهان بگو:

 سکوت

لطفا!

صداها مرا شکسته اند..

از یاد برده ام؛

تمام سال

 در این شهرستاره می بارد...

فردا صبح

باز ما همان غریبه ام

که بی خیال

از تو

از کنار تو رد می شوم.