به درد باطنِ من راز...ریختند

ز بال بیخودی پرواز...ریختند

کلامِ آسمان لفظِ خدا بود

که در روحم صدای ناز...ریختند

گلِ سنبل رگش را بر زمین ریخت

دلِ انگشترم را برنگین ریخت

حیاداری وجوبِ حکنماییست

که احساسِ عرق را در جبین ریخت

به عریانِ لبِ تو طرح حِس شد

به زلفانِ شبِ تو طرح حِس شد

طراحِ دل...کلام نازبان گفت

به چشمانِ ربِ تو طرح حِس شد

به ناچشمم خدای اضطراب….اشک

به ناذهنم بقای اضطراب ….اشک

خدای عاشقان …آتش نمودست

به ذرّاتم فنای اضطراب….اشک

بیخود