با سلام  و عرض ادب غزلی تقدیم  به شما دوستان بزرگوار 

      (( پارسی گویان ))  

سایـه ای دارم کـه از هـر آفتـابـی خـوش تــر است 

گــر چـه جنس آفتــاب و سایــه از یـکـدیـگــر است

مــرز بنــدی بیـن احساس  و  هنــر منظــور نیست

نقش  زر  والاست  وقتـی عهـــده دار  زیــور است

شعــر را  هـــرگــز نسنج ای آشنـا بــا نـظــم و نثــر

این دو عنـوان صدف دارند و آن چـون گو هـر است

پــارسی گــویــان  ، چـه شیــریـنـنـــد هنــگام سخـن

قنـدشان مثل عسل  ،  حلـوایشان  چـون  شکٌر است

واژه هــا مـــاننـــد دلهـــا نـــازک  و  رویــا یـی ا ند

بـــاغبــــان ِ بـــاغ دل انــدیشـــه  را بــرزیگــر است

نکتـــه ای آوردم  از  انــدیشــه ی  سعـــدی بـه یـاد

آن کـه در قـول و غزل از جمع گل گویـان سر است

"فـرق بسیـار است بیـن آن کـه چشمــانش بــه  در

وان کـه در منــزلگـه مقصـود یـارش در بـر است "

مهــربــانــی را نبـــایــــد بـــرد  ای یــاران ز یـــاد

راز مستـی هـای سـاقی  ، جلوه گر در ساغر است

گــوش را ســرشــار  از نجوای جان کـردیــم لیـک

دل دریـن غـو غـای شیــریــن بهتـرین بازیگر است

                        محمد روحانی ( نجوا کاشانی)