دوست دارم که شاعری باشم

درکمال بلوغ آرامش
 

نه صدای تفنگ باشد و جیغ
از زبان، دوستی کند بارش



بوسه ام بر دهان و لبهایی ست
که ببارد به نرمی لبخند

اجتماع بزرگ دلها را
جای دعوا دهد به هم پیوند



بشکنم مرز هرچه خود خواهی ست
دوست دارم وجود انسان را

نشنوم ، تا دوباره ها هرگز
انفجاری درون تهران را



درد دارم ازینکه قلبت را
روز روشن چرا خراشیدند؟

به گناه حضور جانانت
باگلوله تنت تراشیدند



  تو شروع تمدن عشقی
خاک تو جنت تراوش هاست

حاصل تو شکوه آرامش
میوه  سرزمین کوروش هاست




راه تو امتداد خوشبختی ست
روزگارت سپید خواهد ماند

این سیاهی دوباره در تاریخ
روی دست یزید خواهد ماند

ا

علی اکبر مقدم

مشهد مقدس  فریمان

1396/3/18