مُژده خواهم که گُلِ نرگسِ زیبا آمد !

 تا در این صُبحِ قشنگ

 بهترین هدیه یِ عرش

 چو نگینی بر فرش

 پیشِ چشمانِ همه باز و شکوفا بشود  !

که خدا می داند

 با نگاهِ نابّ اش

 عندلیبانِ همه در پروازند

 نغمه ها همچو دل انگیزترین آینه ها پیدایند

 دل و جان همدمِ و هم آوازند

 چهره ها رخشان اند

 موج ها آرام اند

 آب ها آزاد اند

چشمه ها شیرین اند !

آسمان از قفسِ تنگ ، رها گردیده ست

 دلِ هر چلچله‌ دریایِ صفا گردیده ست ؛

 منبعِ فيض و جوانمردى و احسان پیداست

 مهرِ مولایِ عزیزان رعناست ،

 جام هایِ دلِ ما مثلِ بُلور

 شعرمان شعرِ ظهور

 گنج ها بی پایان

 آفتابش تابان

 دست ها سویِ اُفق چون باران

 و کنون

 فصل ها جُمله بهاران شده اند ؛

 و همه می دانند

 وارثِ تاجِ نبی

 که چنین رحمانی ست

 همه از نسلِ علی ست !

 و به سودایِ گُلِ سُرخ قسم

 با سفیری شاداب

 و نگاهِ مهتاب

 در همین لحظه یِ شاد

 صحبتِ گل ها را

 می توان با نظری معنا کرد ،

 تا که خورشیدِ رُخِ زیبایش

 پُشتِ آدابِ دعا سر بزند !