و شب از نيمه گذر كرد ، تو اما هستي!
شهر ، بي ياد تو سر كرد، تو اما هستي!
آسمان در عطش چشم تو مي سوزد و ليك
چشمِ بد ، باز نظر كرد، تو اما هستي!
نفَس و بازدمم وزنِ غزلهاي تواند
شعر ، اما و اگر كرد، تو اما هستي!
ساعتَ سقّ سياهِ سفرت، كاري كرد...
كه غزل تركِ شَكر كرد، تو اما هستي!
ياد اين جمله ي آبای* خودم افتادم
عاقل از عشق، حذر كرد، تو اما هستي!
هنرم بافتن اين كلمات است، به هم!
جعلِ عنوانِ هنر كرد، تو اما هستي!
دوستي، واژه اي از جنس ِ نبودن ها هست
عالمي زير و زِبَر كرد، تو اما هستي!
خواب ، گويي كه مرا پاك فراموشم كرد
شب به تن ، رختِ سَحر كرد، تو اما هستي!
بين من با تو فقط فاصله يك سر باشد
بين ما ، فاصله، سر كرد، تو اما هستي!
صحبت از فاصله هايي است كه عادت شده اند
غم، چه بر نسلِ بشر كرد، تو اما هستي!
دادخواهي كنم اينجا به زبانِ دلِ خويش
شايد اين دفعه اثر كرد، تو اما هستي!
عمرِ كوتاه گل و دستِ درازِ پاييز
 باغ ، خالی ز ثمر کرد تو اما هستي!
بادِ بي منطقِ اين دشت، كماكان باقی است
شكوه هايم چه اثر كرد؟ تو اما هستي!