شعر یعنی عاشقی ،دلداگی                    شعر یعنی واقعا دیوانگی                        
شعر یعنی بی محابا سوختن                   لب به روی سوز هستی دوختن
شعر یعنی اینکه من رسوایی ام               در خیابان دلت تنهایی ام
با وضو بودن درون خلوتت                   روی سجاده قرین رحمتت
در قنوتم می ستایم شور را                    التهاب انتظار دور  را
تو همه احساس هستی با طلب                پای کوبان آمدم در این طرب

 گفتم این شعرم عجب شیطانکی است        سهم ما از آن بسی یا اندکی است؟
حال می گویم که شعرم شور بود               یا نه اصلا در مسیری دور بود!
آمدی از عشق لبریزم کنی                        یا که نه یک جور ناچیزم  کنی
جان گرفتم از نگاه ساده ات                      قد کشیدم در هوای خانه ات
تا شدم در گیر تو رعنا شدم                      روبه روی آینه زیبا شدم
سالها این شعر با ما قهر بود                    دور از چشم تمام شهر بود
باز شعرم سرپناهی گشته است                 در پی ات همواره راهی گشته است
باز اینک واژه طاعت بسته است                تا تورا دیده است قامت بسته است
من حریف حس جوشش نیستم                  من جدا از درد و سوزش نیستم
قامت زیبای تو هستم گرفت                      باز واژه آمد و دستم گرفت

صبح تا چشمم به رویت باز شد               گوییا عفریته شب ناز شد
می نویسم از تغزل های ناب                   از جدال آتش و سرب مذاب
تو بیا شعر مرا تفسیر کن                      خوابهای کهنه را تعبیر کن
جان بده بر پیکر فرتوت شعر                  می نویسم تو شوی مبهوت شعر

شعر من از جان جوانه می زند               عشق تو در من زبانه می زند
آمدی حالم دگرگون گشته است                از غمت دل جام پر خون گشته است
کاش می شد قبل ها می دیدمت                از گلستان وفا می چیدمت 

حیف شد اینک فقط می جویمت                در گلستان وفا می بویمت
دست بردم آسمان شاید خدا                     این تمنا را کند از من جدا