دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

قصیده ی شماتت....(یادگاری از 18 سالگی)

*اشاره
در 18 سالگی دیپلم را که گرفتم یکی دو سال بیکار بودم و همچنان روزی خور سفره ی پدر.روزی پدرم را عرقریزان مشغول کار دیدم ؛ از خودم خجالت کشیدم و.....حاصلش قصیده ی زیر بود که آن را بی کمترین ویرایشی تقدیم می کنم:
روزی خور سماط پدر تا کی؟
او را به دل زنی تو شرر تا کی؟

تریاک می نهی تو به دست خویش
در کام او به جای شکر تا کی؟

رو کار کن که جوهره ی مرد است
دنبال شعر و بحث و هنر تا کی؟

از این درخت پیر که پژمرده ست
داری تو انتظار ثمر تا کی؟

این آه گرم او نکند یک دم
بر آ هن دل تو اثر تا کی؟

ریزد ز چشم وی به رخ زردش
جای سرشک ، خون جگر تا کی؟

تو می خوری ولیک نمی گویی
او را کمان ، ز کار ، کمر تا کی؟

تو پرنیان به تن کنی و او را
باشد پلاس پاره به بر تا کی؟

گردد برای حفظ تو از آفات
ای پور بد نهاد سپر تا کی؟

تو خفته ، او برای نگهبانی
بیدار تا طلوع سحر تا کی؟

تو ایمن از حوادث و این مظلوم
همراه با خطیر خطر تا کی؟

او روز و شب به کار زیان آور
مشغول و تو به سیروسفر تا کی؟

آسایشت فراهم و عیشت جور
بیگانه با شکنجه و حَر تا کی؟

استاده چون مجسمه ی ابلیس
بر درب هر سرا و گذر تا کی؟

ای ابله فلکزده ، همچون خر
سرگرم خواب و لذت و خَور تا کی؟

عمرت فنای شعر و هنر تا چند؟
برنایی ات فدای سمر تا کی؟

بیگانه با نکویی و خوشخویی
دیر آشنای فتنه و شر تا کی؟

بد گفتن از قضا و قدر تا چند؟
فحاشی ات به شمس و قمر تا کی؟

ای نخل ، میوه چون ندهی؟ ، این ابر
بارد تو را به پای مطر تا کی؟
 1355 شمسی-کاشان.

---

---

   تاریخ ارسال  :   1395/12/16 در ساعت : 10:20:3   |  تعداد مشاهده این شعر :  527

---

---