به نام خدا

مرا دیگر نخوان با وعده های خشک و توخالی

که من دلگیـرم از زخم سیاست های پوشالی

عبور بی دلیل تو همان اندازه سنگین تر

که دل دادن به بودن های تدریجی و جنجالی

اگرچه می پسندیدم میان شهر جادویت

اسارت را در اسطرلاب و بازی های رمّالی

ولی دیگر تـوانم را چنان در جذر خود بردی

شـدم در زیر پاهای قوانینت لگدمالی

نشاندی کوه حسرت را به روی شانۀ خسته

کشیدی روی موهایـم سپـیـدِ برفِ توچالی

هزاران روز هم خورشید اگر تابش کند اینجا

طلوعی را نمی بخشد به عشق سرد و یخچالی

عجب من ساده دل بودم که عمرم را هدر دادم

به شوق تاب گیسویی، به ناز چشم بنگالی