(( تمنای وصال ))
خسته ی پیوسته سردر گم ز كار خويشتن
می روم با خويش و بي خويش از ديار خويشتن
در تمناي وصال دوست , دل گم مي كنم
نیست تا هستم دلم در اختيار خويشتن
دیگران حرفي به لب مي آورند از من ولي
خود نمي گیرم خبر از حال زار خويشتن
سنگ را مانم كه گر سر بشكند يا نشكند
سر دهد آسان سرود افتخارخويشتن
چون گیاهی مشتعل ازتشنگي هاي كوير
ريشه پنهان مي كنم درسايه سارخويشتن
جاری جان را نمي بخشم به تاراج خزان
تا بيفشانم گلي پای بهار خويشتن
آبروي خويش را در تشنگی نوشيده ام
تا نیفتد عزتم از اعتبار خويشتن
زار می مانم ولي هرگز نخواهم گشت خوار
چون گلي دارم معطر در كنار خويشتن
تا زبانم هست پيشاهنگ نجواي امید
گرد بادى کوچکم مست غبار خويشتن
#محمد_روحانى (#نجوا_كاشانى )
@golestanesheroadab