وقتی زمانه ، پایهء نامرد می شود

مهمانِ آشیانه ء دل ، درد می شود

بغضی یواش می شکفد در گلوی اشک

اینگونه می شود که تنی سرد می شود

روییده است لاله و نرگس میان باغ

لکن نصیب روبَهِ ولگرد می شود

با شوق ،  تازیانه به من می زند نسیم

این هست سهم آنکه جوانمرد می شود

این بار جای لاوی و شمعون و دیگران

یوسف میان مردم خود ، طرد می شود

پایان این مسیر ،  کسی نیست منتظر

نا چار راه رفته عقبگرد می شود

دل می شود همیشه پریشان ، برای عشق

اما دوباره فارغ و دلسرد می شود

وقتی نکرد فایده،  سعی مان برای شعر

شعری پریده رنگ تر از زرد می شود

شاید ولی تحمل آن حکمت است ،  چون

در لابه لای درد ، یکی مرد می شود!

علیرضا مردانی