(( نجوا )) 

گل  می كند  در  هر  چمن ، انديشه ی والای  او
هردل به عشقی آتشين ، دارد به سر سودای او
هــرآفتــاب ِ  صبحدم ، در گردش نور و  كـرم
رونــق پــذيرد  بيش و كم ،   از پر تو ِ پيدای او
روح  بهاران  در تنش  , سبز از صفا  پيـراهنش
از خار خالي گلشنش ، خوشتر زگل سيمــای او
ای دل به عشق مصطفی ، از شعر شوری كن به پا
تا   ديده   گردد  آشنا ،   با   دامن  شيدای  او
خيرالبشر ختم  ِ رسل  ،   نور ِنبــوت ، عقل  كل
هــم راح گل ، هــم روح گل ، انـديشه ي والای او
خـّـلق ِ عظيمش  را نگر ،  ايزد  ستـايـد  بـا هنـر
از قول  ِ قرآن  بيشتر ، روشن  شـود معنـای ، او
آدم ازو  جويد  اثــر  ،  نــوحش گدايی  پشت در
مــوسی عصـايش جلوه گر ، از جلوه ی ايمای او
يك روز آمــد  در جهـان ، الله و اكبـــر بــر زبان
گرديــد در طول زمان ، دنيا   پـر از غو غاي او
گر  بنگری  با  جستجو ،  بی شبهـه و بی گفتگو
مــريم فقط  يك تار مـو ، از طــره ي  زهرای او
گيتی ز عشقش مشتعل ، چرخ از بلنــدايش خجل
دنيا  همه  گرديده  دل  ،  بـا  عشق روح افزای او
هر چارده بيت غزل ،  شهـلا و شيرين چون عسل
دارند    نقشی در  مثـل  ،  از  لـؤ لـؤ ی  لا لای او
"نجوا" به  تعبير بيـان  ، هر چند می كوشد زجان
ترسم  نيارد بـر زبان ،  يـك  قطـره از در يـای او

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )