ناگهان روزی من از این خانه هجرت می کنم
چند روزی هست، حس تلخ عُزلت می کنم
خنده ام می گیرد از این خنده های نیم بند
راستش، دارم شماها را رعایت می کنم
دوستی می گفت باید مثل مردم شاد بود
از چنین اندیشه ای حس حقارت می کنم
در پی یک فرصتی هستم که بی حرف و حدیث
خویش را بینم که از دنیا برائت می کنم
دوستانِ بهتر از گل داشتم، رفتند زود
مانده ام دلخوش که از آنها روایت می کنم
می نویسم، می سرایم، نوحه می خوانم، ولی
حضرتعباسی ولی دارم حماقت می کنم
دوستانِ بهتر از جانم، فراموشم شدند
سعی دارم تا بگویم استقامت می کنم!
حرفها را آنقَدر پیچانده ام، مفهوم نیست!
با کنایه، فی المثَل دارم حکایت می کنم
دوستانِ مثل گل را دادم از دست و هنوز
من در اینجا، پایِ بسته، قصد قامت می کنم
قصد کردم تا که روزی شمعِ روشنگر شوم
در تسلسل مانده و سیرِ جهالت می کنم
راه را گم کرده ام، الله را گم کرده ام
مثل یک بیمار، احساس وخامت می کنم
قافیه، آسان که باشد، شعر طولانی شود
باز دارم شعر را ، وجهِ تجارت می کنم