بارید قطره قطره فرو ریخت روی خاک
خورشید مست کرده شبیه درخت تاک
آتش گرفته بود و به آغوش می کشید
وقت غروب لشکری­ از جسم چاک چاک
 
با خون کیست میکنی امشب وضو فرات؟
از ماجرای نیزه و قرآن بگو فرات
از هرچه که نداده ای و داده ای بگو
از بذل آب خویشتن و آبرو فرات
 
از رقص خیمه ­گاه میان شراره ها
از ردّپای خون به تن گوشواره ها
زخم عبور از وسط سنگ­ خاره ها
از داغ نعش های جگر پاره­ پاره ها
 
اشک سرشته با تب ِ طفل سه ساله آه
تیر سه ­شعبه جانب اصغر حواله آه
زنجیرواره­ ی غم زینب به دشت سرخ
در کاروان خون خدا ، سوز ناله آه
 
دلمویه های علقمه ی زار را نگر
در چشمِ ماه، تیرِ شب تار را نگر
باری دگر تو حیدر کرار را  نگر
فتح الفتوح دست علمدار را نگر
 
 
       کوفی ندیده است به خود ننگ اینچنین
آیینه میهمان شدن سنگ اینچنین
       فرسنگ هاست فاصله ­ی کربلا-دمشق
       این است شیعه گر شده دلتنگ اینچنین
 
      خورشید رفت بر سر نی سمت قصر شام
      در انتظار خطبه­ ی جان­ خسته از نیام
      آوازه­ ی قیام ، به شرح عقیله ای
       زیبایی اش گرفته جهانی چه ناتمام
 
      در مشقِ جنگ،جسم،قلم،خون،دوات بود
      در سوگ مرگ ، قلب همه کائنات بود
      طوفان جهل سخت عرب سرگرفته بود
      تنها حسین ، کشتی راه نجات بود
 
     ما را قیام ِ قیّم ِ امّت قیامت است
     عشق حسین جای زره ها کفایت است
     سر می دهیم مثل زهیر و حبیب ها
     وقتی سلوک ِ سِیرِ رسیدن شهادت است
 
    شش­ گوشه ، قتلگاه ، خودش سرزمین ماست
    دست خدا به دست تو در آستین ماست
    «بر برگ گل به خون شقایق نوشته اند» *
    شُرب مدام از خُمتان اصل دین ماست


احمد فرنود - آبان ماه 95

 

*حافظ :    بر برگ گل به خون شقایق نوشته اند          آنکس که پخته شد مِی چون ارغوان گرفت