شب از آیینه ام شهری پُراز آدم شود خالی
نفس از گرمگاهِ سینه با "مُردم" شود خالی
سفر در ذهن می بافم ,اگر دیوار بگذارد
پُراز رفتن شوم گامم, دل از ماتم شود خالی
شب است و باد با خود می برد گلهای کاشی را
عجب داغی است از باغت گلِ مریم شود خالی
اگر انسانیت اسپی ست, در عُرفِ نجیبِ ما
الهی هر کجا گرگ است از عالم شود خالی
تنش بوی قفس می داد, در هنگام آزادی
قناری پُر شد از پرواز, تا از غم شود خالی