نقابِ چهره ام

سایه میکشد

از درد

از حس

از جنون

***

 دانشِ دستم

                           عبرت کاری میکند....

  درنقشِ احساس

و روحم درد میخورد

***

غبار نقابم ذرّه بندی درک میشود

و نبوغِ آتش در خود میماند

 آیینۀ خدا در من خدا میشود

و حیرت خانه ها در نیستی میماند

***

و تصوفِ چشمانم

در ذکرِ درد مشغول میشود

                        الله الله الله

در ذوبِ {هو} میماند

و زبانِ خاموشم صفت میکارد

در زمینِ...... نادید

***

لشکر پیشانیِ خودی ام

                           سیاهی میراند

از وسعت دینِ حرص

از وسعت دینِ جنس.....

***

 دستم در بیحسی

                     چهره میزاید

و فاصله میان مرگ و"تو"را قرار میدهد

اسرارِ روحِ صورتم

 غیب خوانی میکند

                               و من در بیخودی میشنوم

شاعر:بیخود