یک روز شعر من 

حالی غریب داشت 

مایل به سرخ و سبز 

رنگی عجیب داشت 

در دفترم کشید 

سروی کنار آب 

آبی که تشنه بود 

سروی که سیب داشت 

این بار قاصدک 

می گفت از بهار 

پیغام دوست بود 

مهر حبیب داشت 

از لاله می وزید 

خوشبوترین نسیم 

مانند غنچه ها 

عطری نجیب داشت 

خاموش بود شمع 

اما خطیب داشت 

بیمار بود چشم 

اما طبیب داشت 

بر سر گرفت نی 

قرآن بجای لب! 

در پیش روی خود 

ام یجیب داشت 

یک ماه چارده 

روز دهم شکفت 

آن روز شعر من 

حالی غریب داشت