دوبـاره وصـف تـو شـعری به اسـتخاره سرودم   
وضــوی عشـق گـرفـتم، وَ سـوگـواره سرودم   
 
ز بس که داغ تـو عُـظماست ای سلالۀ خورشید
کـمی ز  وســعتِ داغـت بـه اسـتـعاره سـرودم 
 
برای آن کـه نیـافـتـد بـه دسـت دلـهره کـارم
فـقـط خـلاصـه نـوشـتم  وَ بـا اشـاره سـرودم
 
حـکـایـت ِ لـب ِرود  و لبـان خــشـک ِ بـرادر
وَ آب  و مـشک و تـلاشی ز مـاه پـاره سـرودم
 
شبـیـه مـرثیه ای کـه « کسـان ِ قـوم بـیایـید
بـه خـیمـه هـا بـرسـانید...» پـاره پـاره سرودم
 
از آن دمی که شـقـاوت کمان زه شـده برداشت
بـه یـاد خـون گـلـویی و شـیـرخـواره سـرودم
 
به یـاد پـیـرهَـن کـهنـه ای کـه بر تو کفن شد
به یـاد مـرکـب خـونـین و بـی سـواره سـرودم
 
فـغان کـه بـعد ِ تو دستی به روی صورت نیلی
نواخت سیلی و چشمی به گوشواره ...، سرودم-
 
کـه خـاک بـر سر دنـیا و خـاک بـر سراهلش
شبی که تیره به سر کرده بی ستاره ، سـرودم-
 
دوبـاره فصل جنون است و من هوایی کوی ات
چـرا برای تـو ای عـشق نـیـمه کـاره سرودم ؟