درود استاد ..........غوغا کرده اید...ماشاالله

از غریبی های بی حد خسته شد احساس من
درد غربت می تواند آشنا را بشکند

غم که آمد باغ را در می نوردد می رود
پشت سر هر شاخه ی بی ادعا را بشکند

آه ای دنیا مرا دریاب از تقدیر بغض
سرنوشت شوم شاید سنگ خارا بشکند

صبر کردم پشت این دیوارهای بی کسی
باد گاهی قامت هیمالیا را بشکند

درود و دست مریزاد ، عالی ست

کاش می شد در میان این شکستن ها یکی
درد را پیدا کند نرخ دوا را بشکند

از غریبی های بی حد خسته شد احساس من
درد غربت می تواند آشنا را بشکند



اي واي بر غريبي كز ياد رفته باشد

سلام و سپاس عالی غزلی بود و لذت بردم


جابر ترمک تو را من دوست می دارم عزیز
بشکند دستی که می خواهد شما را بشکند......

درود استاد
مثل اکثر سروده هایت یکدست و تاثیرگذار
اما به نظر می آید به جای کلمه ی " گاهی" در مصراع "باد گاهی قامت هیمالیا را بشکند" که عنوان غزل تان را نیز یکدت می کشد، " شاید" می بود بهتر بود، که شاید این واژه ی " شاید" در در بیت بالایی آورده شده، از تکرار آن در این بیت خودداری نمودید و البته به جای گاهی من واژگان " سردی" و " تندی" را پیشنهاد می کنم.
جسارت کردیم وببخشید استاد بزرگوار