ایستادیم رو به آیینه، باز محو نگاه هم بودیم
پلک بستیم، اعتراف کنیم: روزگار سیاه هم بودیم

بعد خمیازه‌های قبله‌نما، روی سجاده خوابمان برده
در نمازی که بی‌وضو خواندیم، توبه‌های گناه هم بودیم

خواب دیدیم خواب و بیداریم، زنده هستیم و زیر آواریم
ردپاهای روی دیواریم، ما فقط سد راه هم بودیم

ناگزیر از توهمی محضیم، پوچی مطلقی که تکراری است
ما که چون ساعت شنی یک عمر، روز و شب سرپناه هم بودیم

ما زمین‌خورده‌ی همیم فقط، تیغِ بر گرده‌ی همیم فقط
شانه‌هامان چه سخت می‌لرزد، نکند تکیه‌گاه هم بودیم!

بغض‌ها را گره زدیم به هم، ابرها قطره قطره پژمردند
حیف شد روزگار خوبی بود، ماه بودیم و ماه هم بودیم

ردپاهایمان مردد شد، همه‌ی استخاره‌ها بد شد
بعد یک عمر تازه فهمیدیم، ما فقط اشتباه هم بودیم
  
علی اصغر شیری
 aliasgharshiri@