باز قلم در نفس  ِ  ضد ِ  حال ، رفته در این جوهر ِ  قال و مقال  ،
 
 
کتف ِ مرا نیست خدایا دو بال ،    بسته چرا پنجره ی روزگار؟
 
 
بسته چرا روزنه ی آسمان، لقمه ی  نان ،خشک تر از استخوان،
 
 
 حاشیه ی شهر  از این مردمان ، پر شده اما من و ما را چه کار؟
 
.............
 
 
ربط به ما هیچ ندارد  نگو، پنجره ای بسته همین  روبرو،
 
 
 یخ زده  تا  شعر سخن در گلو،  شاعر بدبخت  نشد شاملو
 
 
قِل قِلی و گِرد  همه توپ ها، روی زمین ، روی مدار ِ هوا،
 
 
 بازی ما خاکی  و بی ادعا ،  آن طرف ِ خاک ، گل و  سبزه زار
 
..........
 
 
شکل ترازو  ست  که مشکل شده، پای قلم یک سره در گل شده ،
 
 
اصل ِ مدارک همه باطل شده،  شربت ِ ما زهر ِ هلاهل شده
 
 
این  قلم  ِ سوخته را بشکنی؟ ،  پنجره ی دوخته را  بشکنی؟
 
 
شیشه ی  افروخته را بشکنی؟ ، جان به لبت آمده از انتظار؟
 
 
.............

 
جان به لبت آمده چاهی بزن،  مرد تکانی بده  ... راهی بزن
 
 
در شب تاریک پگاهی بزن ، دست  ِ دعا گاه به گاهی  بزن
 
 
شخم بزن مزرع ِ خشکیده را، زنده کن این مرده ی پوسیده را
 
 
داد بکش آدم ِ  خوابیده را ، وقت  تلاش است  و کمی افتخار
 
 
 
 اکرم بهرامچی

  این غزل با بحر طویل 4 بیتی  است