دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

ته دیگی که هنوز خربدار دارد...

جناب اسماعیل امینی درجلسه نقد کتاب مجنون در تهران با اشاره به رواج سبک هندی فرموده اند((: این در حالی است که این سبک در قرن یازدهم ته‌دیگش درآمد و به ابتذال کشیده شد و حال امروز ما می‌رویم و این روش را دوباره می‌آوریم و با آن شعر می‌گوییم. چند شاعر نام‌آور می‌روند و از این روش استفاده می‌کنند. چرا توفیق پیدا می‌کنند، چون افراد جامعه ما اهل مطالعه نیستند. در چنین شرایطی یک روش منسوخ، تازه جلوه می‌کند و به چاپ پانزدهم می‌رسد))


 جناب  استاد امینی عزیز.... بر این باورم نباید ضعف شاعران در امروزی کردن ظرایف سبک هندی را به گردن این شیوه ی ماندگار بگذاریم...و اصولا سبکها متعلق به دوره و زمان خاصی نیستند.......فراموش نکنید که بهترین قاضیان شعر توده ی مردمند .حتم داشته باشید کرامتی در ته دیگ به در آمده ی آن شیوه است که از اقبال مردم پس از سالها بدان کاسته نشده است و با وجود این همه خوراک رنگا نگ مردم هنوز طعم آن ته دیگ را ترجیح می دهند به نظر شما عمده مشکل شعر امر وزما مربوط به آشپزها نیست که با وجود این همه چاشنی رنگارنگ هنوز نتوانسته اند غذایی جایگزین آن به زعم شما ته دیگ کنند...
و در عجبم که شما با این همه تبحر و دانایی ضعف و قوت یک شعر را وابسته به سبک آن میکنید...مشکل شعر امروز ما مربوط به سبک ،شیوه ،تکنیک و دیدگاه فلسفی نیست..مشکل شعر امروز ما جوانی،بریدن از خاطرات و عدم توجه به تجربیات عینی و اجتماعی ست و در یک کلام مشکل شعر امروز خامی است
با این‌که دیدگاه فلسفی و آفرینش ادبی می توانند دو رکن اساسی شاعرانگی به حساب آیند، اما همیشه این دو شاخص در سایه و سیطره تجارب عینی شاعر قرار می‌گیرند و در حقیقت در خدمت آن هستند. به همین سبب است که اگر شاعری دارای تجارب گرانبها نباشد، حتی با وجود دیدگاه فلسفی و آفرینش ادبی نمی تواند شاعر خوبی محسوب شود و شعرش بی‌مایه جلوه می‌کند.

دلیل پختگی شاعران با گذشت زمان نیز به سبب همین گستردگی تجارب شخصی است و اصولا هنر یک جامعه وملت جدای از خاطره‌های آنها نیست. در حالی‌که دیدگاه فلسفی و آفرینش‌های ادبی در بالاترین سطح به خلق سبک‌ها می‌انجامند. خاطره‌های هر قومی باعث پیدایش خرد جمعی می‌‌شوند دقیقا به همین سبب وجود سبک‌های مختلف در یک جامعه خیلی دارای ارزش نیست و هنر هر جامعه‌ای از منظر دستاوردهای عینی‌اش در گذر زمان قابل تامل است.

مثال عینی این مورد را می توان در ظهور شعر نیمایی بوضوح دید. آنچه نیما را نیما کرد تغییر در فرم و صورت شعر کلاسیک نبود؛ بلکه او به تبع رخدادهای اجتماعی خاص دوران مشروطه و عطش جامعه برای رفرم، جریان کلاسیک شعر را به آرامی به سوی تجارب و خواسته‌های اجتماعی سوق داد و ضلع گم شده شعر را پیدا کرد.

رضا کرمی

---

---

   تاریخ ارسال  :   1395/5/12 در ساعت : 1:40:21   |  تعداد مشاهده این شعر :  980

---

---