خودش درد است، کی فکرِ دوایت می کند نا کس

 خطابت  می کند گل ، یا صدایت می زند زیبا

 اگر بی رنگ گشتی  رو نما یت می کند ، ناکس

  بیا با من عزیز دل غرورت نا بهنگام است

      نمی دانی به نام تو  جنایت می کند ناکس

 پشیمان می شوی روزی که راهی نیست برگردی

    کمال  راه بند ی  را  رعایت می کند ناکس

 بگویم یا نگویم ، حاصل  افسانه ات  تلخست

 اگر افتاده باشی زیرِ پایت می کند  ناکس

 به نقشِ ظاهر و لبخندهایش  دل مکن راحت

  شبی  در حلقه ی آتش رهایت  می کند ناکس

   فریبت می دهد با چند  قطره اشکِ تمساحی

  به حرف و لفظِ واهی،جان فدایت می کند ناکس

   اگر بارنگ خون مُهری زند بر پای پیمانش

خطر چون آید ازدشمن حمایت  می کند  نا کس

 کبوتر  با کبوتر گفته اند  و با ز را با باز

 ترحم کی به  زخم و نالها یت می کند ناکس

 اگر طاووس باشی یا که باشی  بلبل افرنگ 

  نه رحمی برپر ونه برصدایت می کند نا کس