آتش فــراق

با آتش فراق چراغانی­ ام مکن!
آشفته­ تر از آن چه که می­دانی ­ام مکن

با تند باد خشم به آرامشم متاز!
دیگر بس است این همه توفانی­ ام مکن!

مسپار ابر گیسوی خود را به دست باد
زین بیشتر دچار پریشانی­ ام مکن!

با واژه­ های تلخ به کامم نریز زهر
با قهر و ناز هر شبه بارانی ­ام مکن!

من مستحق این همه غربت نبوده ­ام
در خاطرات غمزده زندانی­ ام مکن!

داغی که مانده از تب عشقت به دل، بس است
فکری برای این که بسوزانی­ ام مکن!

این قدر هِی نپرس از آیین شهر من
شرمنده از نبود مسلمانی ­ام مکن!

این سینه چاک حادثه ­جو را عزیزدار
ایران من! فدای انیرانی ­ام مکن!