ما کجا و ترس بزدلان کجا؟

ما که جنگ عاشقانه داشتیم
ما که در دهان لوله ی تفنگ
گل ترانه کاشتیم

ما که برده ایم آب و نان
              به حلقه ی محاصره
دست مهر داده ایم
              به غزه و به ناصره

خط ما جداست
قطعنامه هایتان
         سهم موریانه هاست...

ای شما که ریشه ی درخت هایتان
                             بوی خون گرفته است

شاعرانتان
           در میان کشترازهای مرگ
                  در حیات وحش صهیونیسم
آرمیده اند

وسعتی به رنگ آسمان ندیده اند

ای شما که عشق را
                    زنده زنده سربریده اید
از کبوتران صلح
                  بال و پر بریده اید
 

خون بهای کودکی که سهمش از جهان
جز گلوله های ناگهان نبود..
خانه ای که بارش سیاه بمب هایتان
                                   -اگر نبود-
                                     سقفش آسمان نبود
خون بهای مردمان بی گناه را که می دهد؟
 

ای طناب هایتان در آستین!
خالی است جای آن عصا که اژدها شود
می رسد ولی زمان آن که قدس
                          وعدگاه عاشقان
                             از هجوم زخم های بی امان
                                                      رها شود