بـاز شـکسـته دل منـم  بـار دهـد کریـم اگر
سوی حجاز پر کشم – خانه ی مجتبی– سحر
 
" تـاب بنـفشه می دهد طره مشک سای او "
من که ز تاب رفته ام نام حَسن چو رفته در-
 
نیمه ی ماه عاشقی ، نی شـکنم شـکر برم
مـاه مـنیـرِ عشـق را کـاش بیـافـتـدم نـظر
 
" او که نشسته در نظر من به کجا نظر کنم "
دور نبوده او که شد غایت روحم از سفر
 
طـلعت ماهِ روی او جلوه ی روی مصطفی
بس که شبیه بوده است خُلق ِپسر به آن پدر
 
تا به تو دل سپرده ام رو به کسی نمی کنم
محضر ِ آفتاب نیست جای درخشش قمر
 
بیـت نهـایی ِ غزل بـار دهـد کریـم اگـر
می روم و نمی رود حال و هوای او ز سر
( رضا محمدصالحی)