سر ِ من گر به رود سّر تو از سر نرود

مهرِ  تو از دلِ من گر چه  به خنجر  نرود

 زنده ی نر گسِ معصوم ِ  دو چشمان تو ام

 چکنم تا زمن آن نور ِ سحرگر  نرود

  کافری  کفر  تو را دید مسلمان شد و گفت

  هر که آید به تماشای تو ،     کافر نرود

     گر خدای خرد از بندگی ات پی ببرد

می شود بنده  که از بندِ تو دیگر  نرود

همه جا حرفِ تو ای  اشرف و فرزانه ی ما

عجب این  قصه اگر تا  صف  محشر نرود

 خلق و خو ی تو به هر ذا ئقه ای  خوش  آمد

 هر که بیند عسلی را   پیِ شکر نرود

کو بلندی که سر سجده به پایت ننهاد

چه  شهی نزد تو آمد که قلندر نرود

کیست کز جام  تو  آبی خورد و گل نشود

یا که آید به  گلستان و  معطر  نرود

گر چه میدانِ تو   میدانِ ظفر در ظفر است

هر کسی فکر خطا کرد  مظفر نرود