این مرغ عجب به کوی تو خو کرده

پروانه صفت به سوی تو رو کـرده

بورانِ دل و سردیِ دستــانم را

آن شرجی چشمـان تو جـادو کـرده

***

ایدل گله ات ز روزگاران کــم کن

شکرانه ی هجر و وصل او باهم کن

از چاهِ نگه پیاله ها گیــر و از آن

چشمان خود از فراق یاران نَم کن

***

روزگــاریست که دل در طلبت حیــران گشت

روز و شب از غم تو در نظرم یکسان گشت

ما خریدار تو از روز ازل بوده و لیک

تو خرامان شده چون رود به باغ،کوه به دشت