در شهر آفتابی آیینه دار ها

آنجا که از قنوت و قناعت، قنات هاست

آنجا که اختران به زمین رشک می برند
آنجا که با طنین اذان مهر می دمد

لبها پر از ترنم الله اکبرند!

بسیار مسجد است و یکی مثل فرط نیست

این دیگر است و آن همه انگار دیگرند

اینجا نسیم از نفسی میرسد غریب

آنی است اندر آن که مرا می برد ز خویش
آنی است اندر آن و ندارد بروز هم

ای کاش خشت و خاک خموشی نمی گرفت

اسرار می گشود و زبان رموز هم

این خشت ها خراب کدام آسمانی اند؟
تسبیح کیست زمزمه دارد هنوز هم؟

**
اینجا که خاک، سرمه ی چشمان انجم است

اینجا که پیش رهگذران قدر آن گم است

وقتی که فتنه های خراسان شیوع داشت

روزی گذشت مردی از آیینه و بلور
مردی که رهگشای افق های دور بود

مردی که وارث قلم و عشق و نور بود

مردی که آسمان به سلامش خضوع داشت

مردی که می چکید بهار از طراوتش
مردی که لحظه لحظه خدا را طلوع داشت

اینجا گزید منزل و چندی درنگ کرد

تسبیح و ذکر و راز و نماز و رکوع داشت

زان پس گذشت و راهی تنهای طوس شد

بر او چه قصه رفت بماند چه دردناک!

او رفت و تا همیشه حسرت دلم گرفت
تنها زمین ز غربت شمس الشموس شد

این شد که شعرهای ترم را دریغ سوخت

این شد که هر چه رفت به رنگ فسوس شد.

***************

گفتنی است:مسجد فرط مسجدی است ساده با معماری خشت خام در محله دارالشفا که بنیان آن به نیمه اول قرن دوم هجری در زمان امامت امام صادق (ع) می رسد.وحضرت رضا ع در سفر به خراسان در آن اقامت وعبادت داشته است.