( دهگان طوس )
خـوشـا نـام ِ ایـران بــرآیـد بـلـنـد
که از اوست این چالش و چـون و چـنـد
درخـتـی چـو فـرهـنـگ مـا بارور
نـیــابـی تـــو در خــاور و بــاخــتــر
زبـان ِ دل ِ مـردمش پـارسی ست
ازیـن شهـد شیـرین ، ننوشیده کیست ؟
من از پارسی هرچه گویم رواست
که ایـن خـود ستونی زفـرهنگ ماست
بر این تن زمانی که جان رانده اند
مـرا پـارسـی بـــر زبــان رانـده انــد
بدیـن سرفـرازی ، زبانی مجـوی
زبـانـی چـنـیــن ، در روانــی مـجـوی
زبـانی که زنـگ از زبـان بسترد
بـه گـفـتــار ، زنـگــار ِ جـان بـسـتـرد
چــه بـسـیـار نــام آوران جـهــان
نـبـشـتـنــد ، بــا ایـن زبــان ، داسـتـان
که فـردوسی ما ، ازیـن دسته است
سخن سنج ِ دانای وارستـه است
خروشی که او بـرکشید از روان
سـخــن را ، رسـانـیــد بــر آسـمــان
بـه هـر جا که از دل بر آید سخن
بــلــرزد ز تــأثــیــر ِ گـفـتــار ، تــن
ازیـن آفـریـنـش کـه او بـر گزیـد
جـهـان آفــریـن لـب بــه دنــدان گـزیــد
ازو نـیـک گـفـتـار تـر کس نبود
کـه شـهـنـامـه ای سـخـت نـیـکـو سـرود
ز دهگان طوسی ، یلی ساخت مرد
یــلــی بــی هــمــاورد ، گــاه ِ نــبـــرد
بــه آورد گــاه ِ ادب رسـتـمـی
جــهـــان پـهــلـــوانـــیّ و جــام ِجـمـی
از آن پـارسـی گوی ِ شعر ِ کهن
نـبــیــدیّ و نــقــلـی ست در هــر دهـن
چـنـان نـظـم را می کـنـد استوار
کــه از چــرخ گــردون بشــوید غـبـــار
بـه هـر واژه ، نـای بیـان میـدهـد
بـه فــرهـنـگ ِ انـدیـشه ، جـان می دهــد
به خود نیست هنگام شعر و سرود
بــر ایــن شــاعـــر ِ آسـمــانــی درود
که درسینه ی خود دلی پاک داشت
ســر ِ فــرّهــی ســوده بــر خـاک داشـت
دلـش در پــی ِمـال ِ دنـیـــا نـبـود
ازیــن رو چـنـیــن ، دل ز دنـــیـا ربـــود
بـه فـردوسـی آمـد زبــان آشـکـار
بــدو گـشـت ، شـعـــر کهـــن اسـتـــوار
زر و سیـم تـا بـود ، بر باد رفت
وزیــن شـعـر، بــا نـیـکــویـی یـاد رفــت
ادب را ادیب ِ سخـنـورسـزاست
بــریــن گـفـــتـه فـرهنـگ ایـران گواست
محمد روحانی ( نجوا کاشانی )