درود و عرض ادب و احترام
سپاس از لطف ارزشمندتان
تقدیم به پیشگاه شما
دل نازکی که بغض ، تو را گریه می کند
دریا بگو به عشق چرا گریه می کند

این روزها به غربت چشم سیاه تو
اصلن تمام آینه ها گریه می کند

در شهر عشق بعد تو ماتم گرفته است
شیخی که در سکوت خدا گریه می کند

شعری بخوان که نبض دلم تند تر شود
شعری که با صدای رسا گریه می کند

ای ابر بی تو هم شب من بی ستاره است
وقتی که عشق با لب ما گریه می کند
جابر ترمک

درود و عرض ادب و ارادت استاد دکتر سعیدی گرانقدر
از حضور و نگاه زیبایتان بی نهایت سپاسگزارم
شوخی تان را نیز با دل پذیرائیم
از نکره گذشتیم استاد
تقدیم به روح بلند غزل آفرینتان
تو که رفتی غزلم از تب و از تاب افتاد
عشق از رونق و شفافیت از آب افتاد

خاطرات تو غزل بود که حتا بی بی تو
عکس زیبای من از سیطره ی قاب افتاد

روز سرگشته و شب بی تو فقط می گریم
بعد تو چشم من از حسرت یک خواب افتاد

لا اقل یک شب دیگر تو به خوابم برگرد
شور تصنیف لبت از لب مضراب افتاد

ساحل تنگ غروبی لب دریای دلم
ماهی خسته ی تو از سر قلاب افتاد

بنویسید که یک شاعر دیوانه شبی
خود کشی کرد و سرانجام به گرداب افتاد
جابر ترمک

درود و عرض ادب
از لطف حضرتعالی بسیار سپاسگزارم
ممنون

درود و عرض ادب و احترام
از حضور ارزشمندتان سپاسگزارم
تقدیم به نگاه زیبایتان :
بی تو احساس ندارد غزل آخر من
چه کند عشق اگر باز بکوبد در من

نیستی خسته شدم بس که کشیدم غم عشق
سیر کن پشت غزل های صمیمی تر من

بنشین تا غزل از رویبرویت بردارم
کاش میخورد به سنگ دل گرمت سر من

راه احساس مرا آینه ها سد کردند
گرچه تقدیر تو سخت است شود باور من

گرچه یک عمر دویدیم در این جاده دور
عاقبت هر دو رسیدیم به پیغمبر من
جابر ترمک

درود و عرض ادب و احترام استاد لنگرودی ارجمند
سپاس و امتنان بخاطر حضور و نظر فرهمندتان
تقدیم به پیشگاه ارجمندتان
ای هم نفس بخوان غزلی عاشقانه را
تا حس کنم هوای تو در آشیانه را
آواز کن سکوت مرا پشت بغض هات
در سجده ای به طعم زبان ترانه را
آتش بزن به خرمن انبوه غصه ها
بر هم بزن صفوف غم از هر کرانه را
جاری بشو که شعر ببارم به شوق باد
از آبشار موی بلند تو شانه را
اینجا تمام خنده ی تو شعر می شود
وقتی که عطر تو بدمد بغض خانه را
صیاد من به کمینگاه من نیا
تا گم کند قناری دل دام و دانه را
می چینم از نگاه تو انگور عسکری
شاید شراب بوسه بسوزد بهانه را
حالا بخوان دوباره که محشر بپا کنم
شاید بهار بعد بگیرم جوانه را
جابر ترمک

درود و عرض ادب و احترام
از لطف و بزرگواری حضرتعالی سپاسمندم
من زنده ام هنوز تو باور نمی کنی
سهم مرا دوباره مقرر نمی کنی
ای عشق دست دل به تو دادم که این چنین
حتا لبی بخاطر من تر نمی کنی
از هرچه شیخ و شاهد و ساقی دلم پر است
ذهن مرا بگو که مکدر نمی کنی
تقدیر شوم چیست در این برهه از زمان
وقتی مرا ستاره مقدر نمی کنی
در کار عشق ما چه قَدَر لاف می زنند
اما تو تو بغض های مرا سر نمی کنی
پشت شکوهی از هیجان ها نشسته ام
شرم از خدا و دین و پیمبر نمی کنی
انگیزه های خنده در این شهر مرده است
وقتی تو عزم رفتن منبر نمی کنی
از لابلای موی تو الهام می رسد
هر آیه را نخوانده تو سنگر نمی کنی
این باغبان خسته به گلهاش دل خوش است
لطفن بگو دوباره که پرپر نمی کنی
جابر ترمک

درود و عرض ادب استاد میرزایی عزیز
از لطف و بزرگواری تان ممنونم
یک عمر غزل غزل تو را می فهمم
بارانی و محتمل ترا می فهمم

یک روز فقط خودت می فهمی
اندازه ی یک بغل تو را می فهمم

من بی سبب و بهانه عاشق نشدم
بی علت مستدل تو را می فهمم

باران که بیاید نفسم نذر شماست
با حرف نه در عمل تورا می فهمم

شاید بکشد دوباره کارم به لبت
وقتی تو شدی اجل تو را می فهمم
جابر ترمک

درود بی پایان بر شما
<><:::««««««::::><><::::»»»»»»::<><>
برای کوچ به قشلاق بی بدیل غزل
همیشه از لب جیران اجازه می خواهم
<><:::««««««::::><><::::»»»»»»::<><>

درود و عرض ادب و احترام
سپاس از لطف و بزرگواری تان
تقدیم به حضور ارزشمندتان
برای چشم تو تصویر تازه می خواهم
دلی نشسته به عمق گدازه می خواهم

تصیحتم نکن ای شیخ غرق اندرزم
بجای این همه صحبت افاضه می خواهم

برای کوچ به قشلاق بی بدیل غزل
همیشه از لب جیران اجازه می خواهم

میان این همه مخلوق بی اراده ی قرن
به روی شانه ی شبنم جنازه می خواهم

به هر نگاه تو در من غزل سرازیر است
برای چشم تو تصویر تازه می خواهم
جابر ترمک

شاعر همیشه در تب احساس هر غزل

انگیزه ای و تکیه گاهی نداشته ست

درود و عرض ادب و ارادت

از لطف بی قرینتان سپاسگزارم
من و تو اهل غزل های بی معامله ایم
اگرچه دور ولی در میان غائله ایم

شبیه رود پریشان که از خودش عاصی ست
هنوز روبروی باد در مقابله ایم

به رغم هرچه حساب و کتاب با باران
برای نم نم یک بوسه در معادله ایم

چقدر از نفست دور تر شدم وقتی
شنیدم از تو که ما در قطار فاصله ایم

به شوق چشم تو در آسمان خوبی ها
همیشه با دل آبی آب در گله ایم

دو تا پرنده که آواره ایم در دو مسیر
اسیر دست گسل های سست زلزله ایم

تو رفته ای و دلم آه .... در غزل جاری ست
و هر دو در صدد راه حل مسئله ایم

ورق زدم که بخوانم کتاب خاطره را
هنوز هم که هنوز است در مجادله ایم
جابر ترمک