در روزگار این همه هیزی

در روزگار چشم چراندن

سر بردن درون سیاهی

گرد و غبار را نتکاندن

بیهوده است گفتن ِ از غم

یا شعر عاشقانه نوشتن

در جمع هرزگان و فواحش

از غصه ی زمانه نوشتن

نابودی تمامی انسان

آتش، نصیب نسل بشر شد

آبی که خواست شعله بخوابد

تا نعره زد شبیه خطر شد!

تا قاه قاه مرگ دمادم

از جاکشی برای تفنگ است

سر می برم به هر سر خالی!

خاورمیانه یکسره جنگ است

جز بوی خون و سوزش باروت

حسی نمانده است برایم

می ترسم از هجوم سرودن

می ترسم از صدای صدایم!

پاشیده خون به خاک برشته!

الله و لا اله... گناه است!

هر جا که می روم – همه جا،آاااه!-

حرف از تب طلای سیاه است

این جانیان، روانی خونند

الله و نفت و خاک، بهانه است

دلخور نشو محمد بیجه!

کودک کشی که رسم زمانه است!