سُخن ات  فروغِ  آتش، به  خمود و خام   باشد

  نِگهت چراغ ِ  روشن ، به شب  تمام  با شد

  ز هنر نمایی تو ، دل دشمنان فرو ریخت

 ز تراشه ی کلامت ،همه کس غلام با شد

   به ترانه ی خلوصت ،دل  سنگ موم گردد

 به نسیمِ مهربانت  ، دل شعله رام با شد 

 به دو طیف در رقابت ، غزلت کنایه می زد

  که هوایِ خودپرستی، هوسِ حرام باشد

تو فقط، تو یی نمونه  ، به مرام و مهر ورزی

 سخنانِ دل نشینت  ، غزل مدام   با شد

تو کمی خراش خوردی ،همه شهر شد پریشان

 به اشاره ی نگاهت،   همه جا قیا م باشد

 نکند   امیرگلها ، سخن از خزان بگویی

 که  بهار سرخ  گلها ،ز تو با دوام باشد