باز قلم در نفس  ِ  ضد ِ  حال ، رفته در این جوهر ِ  قال و مقال  ،

کتف ِ مرا نیست خدایا دو بال ،    بسته چرا پنجره ی روزگار؟

بسته چرا روزنه ی آسمان، لقمه ی  نان ،خشک تر از استخوان،

 حاشیه ی شهر  از این مردمان ، پر شده اما من و ما را چه کار؟

ربط به ما هیچ ندارد  نگو، پنجره ای بسته همین  روبرو،

 یخ زده  تا  شعر سخن در گلو،  شاعر بدبخت  نشد شاملو

قِل قِلی و گِرد  همه توپ ها، روی زمین ، روی مدار ِ هوا،

 بازی ما خاکی  و بی ادعا ،  آن طرف ِ خاک ، گل و  سبزه زار

شکل ترازو  ست  که مشکل شده، پای قلم یک سره در گل شده ،

اصل ِ مدارک همه باطل شده،  شربت ِ ما زهر ِ حَلاحِل  شده

این  قلم  ِ سوخته را بشکنی؟ ،  پنجره ی دوخته را  بشکنی؟

شیشه ی  افروخته را بشکنی؟ ، جان به لبت آمده از انتظار؟

جان به لبت آمده چاهی بزن،  مرد تکانی بده  ... راهی بزن

در شب تاریک پگاهی بزن ، دست  ِ دعا گاه به گاهی  بزن

شخم بزن مزرع ِ خشکیده را، زنده کن این مرده ی پوسیده را

داد بکش آدم ِ  خوابیده را ، وقت  تلاش است  و کمی افتخار 

 اکرم بهرامچی