شکستم همچو قلبی در گذرگاهی که یادم نیست!
کشیدم از جگر غمناله ی آهی که یادم نیست!
مسافر بودم آن شب کوله باری خسته بر دوشم
و تا خواب شقایق رفتم از راهی که یادم نیست
شمایل گونه ای از جنس چشمانی که می دانی
شبی در خواب دیدم مثل آن ماهی که یادم نیست
خیالم جاده ها را یک نفس رقصیده تا آفاق
به فصل سبزه ها در سال بیگاهی که یادم نیست
تبسم، خُرده پِیرنگی که از چشمی برایم ماند
همان چشمی که در آئینه از شاهی که یادم نیست
به سان یوسف کنعان برادرها مرا از خانه دزدیدند
و زندانی شدم در قعرآن چاهی که یادم نیست
چو از خرمن جدا گشتم،  بدست مست طوفانها
شدم سرگشته ای دلخسته چون کاهی که یادم نیست
به من تسخر زند موبد که آتش رفته از یادت
و من آتشفشان خسته ی آهی که یادم نیست!
کسی یادش نمی آید چه شیرین بوده آغازم
بگو با من! چه شد شیرینِ دلخواهی که یادم نیست؟
                                       هجدهم اسفند نود و چهار