رودخانه پلمپ شد
ازسیاست چقدر بیزارم بی پدر مادر است وسرراهی
مثل روباه قصه ها مکار لیز ولغزنده مار یا ماهی
چون طنابی پرازگره مانده زیردندان تیزبعضی ها
هیج کس فکربازکردن نیست فصلی ونوبرانه و گاهی
از شک وکینه وحسد لبریز پشت پا می زند به منطق ها
مردم مانده در دو راهی را می کند سوی دره ها راهی
خوشی و خرمی و اسایش سربریده به شهر ویلانند
زندگیِ بدون وحشت وترس مانده انجا میان درگاهی
جنگل از رد پای قانون پاک شسته ورفته است بی تردید
میشود رفت و دل به دریازد بی صدا مثل کفتر چاهی
قبل پنجاه وهفت ازسرما دستهامان پرازترک میشد
سرخی خون وترکه های انار شاهد ماست دفتر کاهی
بعد پنجاه وهفت هم خوردیم سیلی از اشنا وبیگانه
ترکه ها رنگشان عوض میشد درد دارد همیشه اگاهی
پوستین ها عجیب مد شده است توبه ی گرگ هم که معلوم است
 مارها را ببین سرشانه  در وفور دروغ و خود خواهی
 به خدا گفته اند با ما باش به وطن گفته اند رسوا باش
رود خانه پلمپ شد اما به  زمین گفته اند  شو راهی