درود و عرض ادب و احترام
از لطف و بزرگواری تان سپاسمندم
تقدیم نگاه همیشگی تان بداهه
این روزها دیگر دلم مال کسی نیست
حتا خیالم تحت اشغال کسی نیست
تنهای تنها در غزل ها غرق عرقم
احساس من دیگر به دنبال کسی نیست
حتا دلم پرواز را از یاد برده
دنیای من زیر پرو بال کسی نیست
باران نبار امشب سکوتم خیس خیس است
روی سر احساس من شال کسی نیست
رودم به دریا می روم تا زنده هستم
هرچند راهم روبه گودال کسی نیست
تا موج های غم به ساحل میزند مشت
دریا اسیر ذهن سیال کسی نیست
جابر ترمک

درود و عرض ادب و احترام
از لطف شما سپاسگزارم
تقدیم شما بداهه
روزی که می رفتی دلم را با خودت بردی
انگار در من بارها سوگند می خوزدی
سوگند می خوردی که در آغوش ابریشم
هرگز مرا یک لحظه هم حتا نیازردی
از چشم هایت می توان فهمید عصیان را
وقتی که پای گریه ام صدبار می مردی
جریان من با صخره ها یک عمر دلتنگی ست
این بازی جانانه را این بار هم بردی
از ابتدا من باورم شد سرنوشتم را
روزی که می رفتی دلم را با خودت بردی
جابر ترمک

درود و عرض ادب و احترام برادر گرامی ام
سپاس
تقدیم نگاه خوبتان بداهه
چند روزی می شود هر چیز باور می کنم
عشق را هم انزجـــــــار آمیز باور می کنم
بلخ تا قونیــــــــــــــه و شیراز و نیشابور را
مثل مولانا فقــــــــــــط تبریز باور می کنم
تا بهار سال دیگر می شمــــــارم خویش را
زندگی را آخــــــــــــــر پائیز باور می کنم
بس که از دنیا و آدم هـــــــــا ستم دیدم فقط
محتسب ها ی جهـــــان را تیز باور می کنم
عشق یعنی یک غزل در اوج یک دنیا سکوت
چون تو باور می کنی مــــن نیز باور می کنم
خواستم باور کنم دریا فقـــــــط چشمان توست
من تو را ، دریا ! فقـــــط لبریز باور می کنم
جابر ترمک

درود و عرض ادب و احترام
از لطف و بزرگواری تان سپاسگزارم جناب غریب ارجمند
قبیله ام به دروغ از تو کوه می سازد
چنانکه اشک تو از غم گروه می سازد
تو خود تجسم تاریخ عاشقان هستی
بعید نیست که چشمت شکوه می سازد
نسیم روی تو وقتی بهانه می گیرد
ترانه را تب طوفان نوح می سازد
نگاه خسته ی من در هوای خنده ی تو
همیشه ازلب پاک تو روح می سازد
تو بی بهانه ترین بیت های یک غزلی
قبیله ام به دروغ از تو کوه می سازد
جابر ترمک